معرفی فیلم ئی.تی؛ باید پرواز کنیم (فیلم های نوروزی قسمت 7)
به گزارش ذهن خاکستری، فیلم ئی.تی را می توان نمونه ای بر فرهنگ آمریکایی حول و حوش سال های 1980 دانست. فیلمی که در کوشش است به مخلوق جادویی اش، ئی.تی، هویت و چهره ببخشد. گاهی اوقات بقیه او را به عنوان یک بچه شیطان می شناسند. استیون اسپیلبرگ همان مفهوم قدیمی فیلم های دیزنی را در اینجا دنبال می نماید؛ اینکه مردم عاشق صورت یک بچه می شوند، پیشانی کشیده و بلند و چشمان شفاف و بی غش. در نتیجه او اجزای صورت یک بچه را با عکسی از چشمان کارل سندبرگ (نویسنده و شاعر آمریکایی برنده جایزه پولیتزر) کنار هم می گذارد و به هم وصل می نماید و ترکیب یک کودک با آدمی پیر و دانا نتیجه ای عالی، بدیع و دلپسند دارد. اسپیلبرگ بعدها پیشانی ارنست همینگوی، دهان آلبرت انیشتین و صدایی را که از دبرا وینگر وام گرفته، به مخلوقش اضافه می نماید.
فیلم ئی.تی در ستایش خیال و رویاست. یک فیلم علمی-تخیلی که اوج قدرت اسپیلبرگ در استفاده از توانایی فنی و به تعادل رساندن آن با هنر قصه گویی است. داستان موجودات فرازمینی گیاه شناسی که برای برداشتن نمونه های گیاهی با سفینه ی خود به زمین می آیند اما موقع برگشت یکی از آن ها جا می ماند.
ئی.تی یا همان موجود فرازمینی در نزدیکی خانه ای پیدا می گردد که در آن پسربچه ای خیال پرداز زندگی می نماید. الیوت به خانواده اش درباره ئی.تی می گوید اما آن ها باورش نمی نمایند. کم کم الیوت متوجه می گردد که می تواند احساسات این موجود فضایی را درک کند و موجود فضایی هم حرکات الیوت را تقلید می نماید. برادر الیوت هم متوجه حضور این موجود فضایی می گردد.
اوضاع وقتی خراب می گردد که دانشمندان می فهمند ئی.تی آنجاست و برای آزمایش هایشان هجوم می آورند. آن سکانس وداع الیوت با ئ.تی اشک خیلی ها را درمی آورد.
به علاوه فیلم مهر تأییدی است بر اینکه خیال تا چه میزان می تواند به حقیقت بپیوندد و آدم ها بی حد و مرز توان خیال پردازی دارند. راجر ایبرت فیلم را شاهکار خطاب نموده بود و معتقد بود که ئ.تی فقط یک فیلم خوب نیست بلکه فیلمی است که قلب و ناخودآگاه مخاطبش را تسخیر می نماید.
منبع: دیجیکالا مگ